Zo zijn we aanbeland op 15 september, weer een maand om, eingenlijk gewoon weer een maand dichterbij onze Jesse. We hebben vorige week gebeld met Meiling, maar ze weten natuurlijk niets. Als we goed begrepen hebben gaat Han Lei volgende week bellen als er nog niets bekend is. Ik krijg er de bibbers van, elke keer als de telefoon gaat slaat mijn hart over, maar ja, er zit niets anders op dan wachten.
Vorige week zondag met Anne naar de open dag van de manege geweest, op de een of andere gekke manier is ons meisje een liefde voor paarden gekregen, leuk hoor. Dus nu zat onze stoere griet op een echt paardje.
En dan nog wat leuks, ineens is Anne om, ze vindt zwemmen ineens leuk. Gewoonlijk gaat ze met mij, maar twee weken terug was ik snipverkouden, dus is ze met Jan Willem gegaan en ze is om, springen in het water, overal aan meedoen, geweldig. Ik denk zo langzamerhand dat ik de storende factor ben in haar zwemtoestanden, maar zolang het goed gaat, gaat het goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten